(scroll down for English text)
Een plattegrond van een huis. Mijn thuis. Ik droomde er van toen ik niet terug kon. Hoe ik de voordeur opendeed, van de hal naar de woonkamer liep, eerst de badkamer in en daarna de keuken. Koffie zette. Terug door de woonkamer naar de slaap- en werkkamer. Hoe ik de balkondeuren opende, naar de platanen en blauwe lucht keek, de hectiek van het centrum van Barcelona overzag.
Het was midden maart en de grenzen gingen één voor één dicht. Geen weg terug. Geen idee hoe lang het zou duren. “Je hebt geluk dat je daar vastzit” zeiden mijn vrienden. De stad, het land, zat op slot. Niemand mocht naar buiten tenzij het niet anders kon. En waarschijnlijk hadden ze gelijk, waarschijnlijk had ik geluk. Maar het maakte het verlangen niet minder.
In april en mei werd ik verwacht in CACiS, een centrum voor kunst en ecologie in Catalonië om een project af te maken waar ik een jaar eerder aan begonnen was (en waar deze blog mee begonnen is). Het was belangrijk om het in het voorjaar te doen, zaden en zaaien stonden centraal. Uitstel zou afstel betekenen. Of nog een heel jaar wachten op de volgende lente. Maart ging voorbij, april boodt weinig uitzicht en ik miste de zee en de pleinen en de zachte avonden, het leven dat zich buiten afspeelt, het menselijke tempo, de middeleeuwse stegen, de statige gebouwen, de bergen in de verte, omhelzingen in plaats van handdrukken, een taal die hard en zacht tegelijkertijd kan zijn.
Ik besloot een groeiende, ademende, bloeiende representatie van mijn thuis te maken. Een plattegrond gevormd door zaden die ik eigenlijk in Spanje zou gebruiken. Duizenden Cosmos Bipinnatus Daydreams, langzaam muren vormend, een ruimte creërend die niet alleen een accurate weergave van de dimensies van mijn woonplek is maar ook een metafoor voor de zoektocht naar een thuis, voor het ontheemd zijn, het onthecht zijn, het wachten op …..
Ik had me geen passender plek voor kunnen stellen dan het land van mijn vader’s vader’s vader, de plek waar mijn wortels liggen, een boerenbedrijf dat nog steeds in de familie is, melkveehouders die bewust produceren en een deel van hun grond hebben ingezaaid met wilde bloemen (www.mijnbloemenland.nl).
Toen ik er de tweede keer kwam om te kijken of de planten groeiden, zag ik dat het precies aan het einde van de regenboog was. Of aan het begin.
The groundplan of a house. My home. I dreamt about it when I couldn’t return. How I opened the frontdoor, walked from the entrance to the livingroom, first into the bathroom, then into the kitchen. How I made coffee, walked back through the living room to my bedroom which is also my workspace. How I opened the balcony doors, observed the plane trees and the blue sky while overlooking the lively centre of Barcelona.
It was the middle of March and the borders in Europe were closing one after the other. There was no way back. I didn’t know how long it would last. “You are lucky you are stuck there, in the Netherlands” my friends told me. The city where I normally spent time with them was in lock-down. Nobody was allowed to go outside unless you had a good reason. They were probably right, I was probably lucky. But it didn’t diminish my longing to be home.
In April and May I was expected at CACiS, a centre for contemporary art and sustainability in Catalonia, to finish a project I had started a year earlier (and for which I started writing this blog). It was important to be there in spring, I had to work with and sow seeds. Postponing would mean cancelling everything. Or wait another year for the next spring. March passed, April didn’t offer any solutions, I missed the sea and the plaças and the soft evenings, the life that takes place outside, the human pace, the medieval streets, the elegant buildings, the mountains in the distance, embraces instead of handshakes, a language that is harsh and gentle at the same time.
I decided to create a growing, breathing, flowering representation of my home. A groundplan formed by the seeds I had planned to use in Spain. Thousands of Cosmos Bipinnatus Daydreams, slowly forming walls, creating a space that wouldn’t only be an accurate representation of the dimensions of my living space but also a metaphor for longing, looking for a home, being displaced, detached, uprooted, in waiting of …..
I couldn’t have imagined a more suitable location than my father’s father’s father’s land, where my roots are, a farm that is still run by people who are related to me, we share the same name, the same forefathers. Dairy farmers, producing in a conscious way, caring about diversity and sustainability, part of their land has been used to grow wild flowers, bees and other insects thrive there (www.mijnbloemenland.nl).
The second time I was there to check if the seeds had sprouted, I noticed that is was at the end of a rainbow. Or at the beginning.
It was the middle of March and the borders in Europe were closing one after the other. There was no way back. I didn’t know how long it would last. “You are lucky you are stuck there, in the Netherlands” my friends told me. The city where I normally spent time with them was in lock-down. Nobody was allowed to go outside unless you had a good reason. They were probably right, I was probably lucky. But it didn’t diminish my longing to be home.
In April and May I was expected at CACiS, a centre for contemporary art and sustainability in Catalonia, to finish a project I had started a year earlier (and for which I started writing this blog). It was important to be there in spring, I had to work with and sow seeds. Postponing would mean cancelling everything. Or wait another year for the next spring. March passed, April didn’t offer any solutions, I missed the sea and the plaças and the soft evenings, the life that takes place outside, the human pace, the medieval streets, the elegant buildings, the mountains in the distance, embraces instead of handshakes, a language that is harsh and gentle at the same time.
I decided to create a growing, breathing, flowering representation of my home. A groundplan formed by the seeds I had planned to use in Spain. Thousands of Cosmos Bipinnatus Daydreams, slowly forming walls, creating a space that wouldn’t only be an accurate representation of the dimensions of my living space but also a metaphor for longing, looking for a home, being displaced, detached, uprooted, in waiting of …..
I couldn’t have imagined a more suitable location than my father’s father’s father’s land, where my roots are, a farm that is still run by people who are related to me, we share the same name, the same forefathers. Dairy farmers, producing in a conscious way, caring about diversity and sustainability, part of their land has been used to grow wild flowers, bees and other insects thrive there (www.mijnbloemenland.nl).
The second time I was there to check if the seeds had sprouted, I noticed that is was at the end of a rainbow. Or at the beginning.
